نامۀ مورّخ ۱۹ می ۱۹۹۵

ترجمه‌ای ازقسمتی از نامۀ مورّخ ۱۹ می ۱۹۹۵
نکاتی مربوط به مطالعۀ دیانت بهائی

امکاناتی که تکنولوژی ارتباط الکترونیکی برای مشورت سریع‌تر و کامل‌تر بین احبّا فراهم می‌سازد شایان اهمّیّت فراوان است. بدون شک این تحوّل نمایان‌گر جلوه‌ای دیگر از پیشرفتی است که حضرت ولیّ‌امرالله با اشتیاق کامل ظهور آن را به عنوان ایجاد “دستگاهی برای مخابرات و ارتباطات جهانی… به کار خواهد افتاد که از موانع و قیود ملّی آزاد و با سرعتی حیرت‌انگیز و انتظامی کامل تمامی کرۀ ارض را در بر خواهد گرفت.” پیش‌بینی فرموده‌اند.

همان طور که کاملاً مستحضرید، قدرت این تکنولوژی در پیشبرد امر الله البتّه به نحوۀ کاربرد آن بستگی دارد. در به کار بردن آن به عنوان وسیله‌ای برای تبادل نظر، استفاده‌‌کنندگان ملزم به رعایت همان میانه‌روی، صداقت و ادبی هستند که لازمۀ هر گونه مباحثۀ دیگری است. هم‌چنین کسانی که از این وسیله استفاده می‌کنند باید از تحقیر نظرات یک‌دیگر اجتناب ورزند. در این رابطه، بیت العدل اعظم متوجّه انزجار منطقی شما به گرایشی آشکار در به کار بردن برچسب‌های گمراه‌کننده و غرض‌آلودی مانند “سنّت‌گرایان” و “آزادی‌خواهان”، که موجب شکاف در جامعۀ بهائی می‌گردد، شده‌اند. بدیهی است مداومت در این عادت فکریِ تفرقه‌انداز در جامعۀ بهائی ارمغانی از جامعۀ غیر بهائی و نمایان‌گر درکی نابالغ و نارسا از زندگی می‌باشد. مادامی که بهائیان به این طرز فکر ادامه دهند، حتّی پر‌ارزش‌ترین اقدامات روشن‌فکرانه به هیچ کشیده خواهد شد، هم‌چنان که به وضوح در جوامع گذشته به شهود رسیده است.

از همه مهمّ‌‌تر، همانند هر کاوشی که احبّا در تعالیم و آداب دیانت خود انجام می‌دهند، مباحثات الکترونیکی نیز، فقط هنگامی به نفع امر الله و احبّا خواهد بود که در چارچوب تعالیم بهائی و حقایق مکنونۀ آن اجرا شود. کوشش برای تبادل نظر در بارۀ امر الهی — بدون توجّه به هدایات معتبر مندرج در این تعالیم و یا ناچیز شمردن آن — از نظر منطقی تناقضی آشکار خواهد بود. در مورد نکتۀ اوّل که در نامۀ خود به آن اشاره کرده‌اید، بدیهی است سعی در محدود نمودن جامعیّت مرجعیّت مظهر الهی باعث خنثی نمودن اقدامات پژوهشی مهم و بروز ناهماهنگی در مجهوداتی خواهد شد که موفّقیّت آن دقیقاً بستگی به روح وحدت و اعتماد متقابل دارد. حضرت بهاءالله خود این معیار را روشن می‌فرمایند:

جوهر توحید آنکه مطلع ظهور حقّ را با غیب منیع لایدرک یک دانی به این معنی که افعال و اعمال و اوامر و نواهی او را از او دانی من غیر فصل و وصل و ذکر و اشاره.

در مورد هماهنگی علم و دین، آثار طلعات مقدّسه و تبیینات حضرت ولیّ‌امرالله این نکته را به وفور روشن می‌سازند که وظیفۀ نوع بشر و جامعۀ بهائی که جزئی از آن و به منزلۀ مایۀ حیات‌بخش آن است، ایجاد تمدّنی جهانی است که ابعاد روحانی و مادّی عالم وجود را در بر گیرد. ماهیّت و امکانات یک چنین تمدّنی به مراتب فراتر از درک و تصوّر نسل کنونی است. اجرای این امر عظیم متّکی بر تعامل مداوم بین حقایق و اصول دینی و کشفیّات و بینش‌های حاصله از تحقیقات علمی است. این تعامل مستلزم قبول این واقعیّت است که وجود مسائل مبهم یکی از خصیصه‌های طبیعی و اجتناب‌ناپذیر فرایند جستجوی واقعیّت است. هم‌چنین مستلزم آنست که علم را به هیچ مکتب فکری خاصّ یا مسیر پیشرفت آن را به هیچ روشی که مسلّم فرض شده منحصر ننماییم. چالشی که اندیش‌مندان بهائی با آن رو به رو هستند این است که رهبری مدبّرانۀ این اقدام را به عهده بگیرند، زیرا آنها هستند که هم بصیرت‌های گران‌بهای ظهور الهی را در اختیار دارند و هم امتیازاتی را که پژوهش علمی اعطا می‌کند.

سهولت و غیر شخصی بودن نسبی رسانۀ الکترونیکی از نظری حتّی بیشتر از مواردی که در اثر تماس مستقیم شخصی و معاشرت‌های اجتماعی روح وحدت و یگانگی تقویت می‌گردد، مستلزم انضباط شخصی می‌باشد. بهائیان در طلب این روح وحدت، بدون شک مایلند با ارائۀ آثار امری مربوطه و بحث در بارۀ آنها به فرایندهای مشورتی کمک نمایند. نفس این مراجعه به آثار امری خود نیز سبب خواهد شد که توجّه مجدّداً به چارچوب اعتقادات بهائی جلب گردد.

با تقدیـم تحیّات

دارالانشاء بیت العدل اعظم