دیباچۀ کتاب حارسان امر حضرت بهاءالله

به قلم ایادی امرالله امة البهاء روحیّه خانم

ترجمۀ دکتر باهر فرقانی

این کتاب که حاوی پیامها های حضرات ایادی امرالله از حین صعود حضرت ولیّ امرالله در نوامبر ۱۹۵۷ تا تأسیس بیت العدل اعظم الهی در سال ۱۹۶۳ است بر اساس اوراق و پرونده های ایادی امرالله مقیم ارض اقدس و تجارب شخصی پنج سال و نیمه اینجانبه بعنوان یکی از حارسان امر الهی تهیّه شده است. این کتاب مدّعی آن نیست که تاریخ خدمات ایادی امرالله در این دوره باشد بلکه تنها شرح اجرائات برجسته و موفّقّیت های بی نظیر آنان بعنوان گروهی از اُمرای دیانتی جهانی است که در کمال خضوع و خشوع خود را بطور کاملاً ناگهانی در برابر مسئولیّت خطیری یافتند. این مسئولیت که بدون هیچگونه انذار یا آمادگی قبلی و تحت غم انگیزترین شرایط و مقتضیات پیش آمده بود ایجاب میکرد که آنان زمام امور دیانتی را که بدان منسوب بودند بدست گیرند؛ آنرا از تجزیه و انشقاق حفظ کنند و اهداف یک نقشۀ تبلیغی خطیر و عالمگیر یعنی جهاد روحانی بین المللی ده ساله را که تازه به نیمه راه خود رسیده بود به انجام رسانند و متحداً متفقاً آنرا با انتخاب معهد اعلای امر جلیلش در ۱۹۶۳ به اکلیل فتح و ظفر مکلّل نمایند. بعبارت دیگر مطالب این کتاب تصویر منظره ایست که یک ایادی مقیم ارض اقدس در طول آن دوران پرخطر و اهتمام که بی شک مٶیّد به تأییدات الهی بوده اطراف خود را دیده است. مطمئنم فتوحاتی که در این دوره بدست آمده بعنوان یکی از موفّقیّت های بی سابقه و شگفت انگیزی که تاریخ روحانی بشر بخود دیده بطور روزافزونی یاد خواهد شد؛ موفّقیّت هائی که بدست تعدادی نفوس، که بوسیلۀ حضرت ولیّ امرالله به عنوان اُمرای عالی رتبه امر معرّفی شده بودند، حاصل گردیده است.

پیام های صادره از ایادی امر در این دوره هر اندازه هم که مهمّ و حیاتی بنظر رسند نگرانی آنان را در حفظ فتوحاتی که حضرت ولیّ امرالله در مدّت سی و شش سال خدمات مستمر پیوسته شان بسختی بدست آورده بودند منعکس نمی کنند؛ خدماتی که حیات عنصری آن حضرت را در شصت سالگی یعنی خیلی زودتر از سنی که امروزه می توان برای پایان حیات عنصری پیش بینی شود خاتمه داد.

آنان که بعنوان ایادی مقیم ارض اقدس در مرکز جهانی امر به خدمت مشغول بودند در حالیکه سفینۀ امرالله را در میان امواج هولناک وقایع متعاقب صعود ولیّ موروثی و محبوب شان هدایت می نمودند از مواضع پرمخاطرۀ زیادی گذشتند. حضرات ایادی امرالله در اطراف و اکناف عالم پراکنده بودند و وسایل مخابره و مکاتبه در آن ایّام تقریباً منحصر و محدود به پست هوائی و تلگراف بود. تمام ایادی به استثنای آنهائی که از طبقۀ تقریباً منحصر و محدود به مقتضیات دیگر شغلی نداشتند، تقریباً همه برای امرار معاش خود کار میکردند و به هیچ وجه برایشان امکان نداشت که کار خود را ترک کنند. ایادی امر در آن زمان احساس میکردند که از یک طرف تعالیم امر مبارک که وجود طبقۀ خاصّ رٶسای حقوق بگیر دینی را رد می کند و از سوی دیگر محدودیّت منابع مالی و سنگینی تعهّدات مالی که در میان بود، به آنان اجازه نمیداد که مخارج زندگی خود را از صندوق امر تأمین کنند؛ البتّه آن عدّه از ایادی که بعنوان ایادی ارض اقدس برای خدمت در مرکز جهانی امرالله انتخاب شده بودند و تمام وقت شان وقف خدمات امری بود ناگزیر از صندوق امر و از محل مخارجی که برای ادارۀ تأسیسات بین المللی امر پیش بینی شده بود کمک گرفتند؛ ولی بهرحال ایادی امر از یک جهت به لزوم صرفه جوئی در مخارج و از سوی دیگر به حجم مبالغ گزاف که برای اجرای اهداف جهاد جهانی مولای محبوب حضرت ولی امرالله لازم بود، کاملاً متذکر بودند.

آنچه که ایادی را در این دوران پرخطر پیش میبرد قوای عقلانی و یا استعدادات شخصی آنان نبود بلکه وفاداری صمیمی و تعلّق قلبی بود که به حضرت شوقی افندی داشتند. تمسّک شدید این نفوس به امر مقدّس نیز در پیشرفت شان مٶثّر بود و بالاخره هدایت الهی، الهامات ربّانی و صیانت روحانی که بی شک به آنان می رسید نقش مهمّی در موفّقیّت شان ایفا مینمود. در غیر این صورت چگونه ممکن بود جوامع متنوّعۀ مُستظله در ظلّ اسم اعظم را که در سراسر عالم پراکنده بودند در زیر خیمۀ واحد درآورند.

جهاد روحانی ولی امر محبوب را فاتحانه بانجام رسانند و آنرا با تأسیس بیت العدل اعظم الهی به اکلیل فتح و ظفر مزیّن نمایند سران ادیان مسیحی و اسلام هیچ یک نتواسته بودند ادیان خود را از تجزیه و انشقاق حفظ کنند، ولی ایادی امرالله به حفظ دیانت خود از این بلیّه عظمی موفّق شدند. چگونه این موفّقیّت حصول یافت؟ شک نیست قدرت و اختیار که در نصوص مبارکۀ این امر نازنین به ایادی امرالله اعطا شده، عامل اصلی این موفّقیّت بود. اخلاص و وفاداری ایادی به نفس مقدّسی که بطور ناگهانی و بدون برجای گذاشتن هدایت و دستور خاصّی صعود کرده بود نیز در احراز این موفّقیّت تأثیر داشت. ایادی امرالله همین اخلاص و وفاداری را نسبت به جمع کثیر پیروان اسم اعظم که در اقطار شاسعه و اکناف بعیدۀ جهان در قارات و بُحُور و در صحراها و جزایر ارض پراکنده و با صعود هیکل مبارک بی سرپرست مانده بودند، احساس میکردند و این هم بی شکّ در موفّقیت آنان در حفظ وحدت جامعۀ بهائی نقش مهمّی داشته است. علائق وحدت و یگانگی در میان پیروان اسم اعظم بقدری محکم و متین بود که با قلوبی فارغ از بیگانگی و ایمانی شکست ناپذیر از بوتۀ امتحان بیرون آمدند.

از همه بالاتر، ایادی در بکار بردن قدرت و اختیاراتی که می توانستند در این دورۀ بحرانی بی نظیر، اعمال کنند مدیون یک رشته نصوص قاطع و کتبی در آثار مبارکه بودند. این نصوص با وجود امتحان خطیری که پیش آمده بود غیر قابل تخطی و تجاوز باقی ماندند و ایادی امر توانستند با تمسّک شدید بدانها، هم خود، و هم اهل بها را تا کوچکترین اجزاء هیکل نبّاض امرالله حفظ و صیانت کنند. تشکیلات وسیع امرالله نیز از یک نظام متین داخلی بهره مند بود بدین معنی که مٶسّسات محلّی و ملّی بهائی یک شبکۀ تشکیلاتی جهانی را تشکیل میدادند که به مفهوم وسیع، تشکیلات قانونی محسوب می شوند. مٶسّسات امری تسجیل شدۀ زیادی در سراسر عالم وجود داشت و صندوق های خیریه ملّی و بین المللی و نیز املاک و موقوفات فوق العاده وسیعی در مرکز جهانی امرالله در اختیار ایادی امر بود. از طرف دیگر این خدّام برگزیده با تعهّداتی روبرو بودند که تاب تأخیر و تعویق نداشتند. حالت ایادی همانند کسی بود که در عین حالی که از شدّت بیماری مشرف به موت گشته، حفظ حیاتش به حرکت و فعّالیّت مشروط و وابسته است. آنان هم با وجود این که غرق حیرت و اندوه بودند نمی توانستد هیچیک از خدمات و فعّالیّت خود را ولو یک لحظه، به تأخیر بیاندازند. در حقیقت فرصت و مجالی برای توقّف و تفکر و حتّی برای ابراز غم و ماتم نبود. ایادی فی الحقیقه به مدّت تقریباً شش سال دوندگی کردند؛ مسئولیّت های تازه بر دوش گرفتند؛ با مشاکل بی اندازه روبرو شدند و با دشمنان امرالله مواجه گشتند؛ بلی شش سال تمام دویدند.

پس از انتخاب بیت العدل اعظم الهی در ۲۱ آپریل ۱۹۶۳ و بعد از بازگشت ایادی امرالله مقیم ارض اقدس از کنگرۀ جهانی، جلسات مکرّری برای تحویل امور تشکیلات جامعۀ بهائی به اعضای منتخب معهد اعلی در بیت مبارک حضرت عبدالبهاء با آنان تشکیل شد و بدین طریق سوابق و اطّلاعات موجوده با نظم و ترتیب معین از حیطۀ اختیار ایادی که موقّتی و مشروط بود در آمد و تحت سلطهء دائمی بیت عدل اعظم که منصوص آثار مبارکۀ الهیّه است قرار گرفت.

تردید در قبول وقایعی که در جریان تاریخ پیش می آیند بی معنی به نظر میرسد و از آن هم بی معنی تر احساس شک در اراده ربّ قدیر است. ولایت به صورت یک مٶسّسه دائمی و مستمر ظاهری دیگر وجود نداشت، ولی ایادی امرالله وظیفه خویش را در زمینۀ حفظ و صیانت امرالله با تهیۀ مقدمات و سرپرستی انتخاب بیت عدل اعظم الهی یعنی عالیترین مٶسّسۀ عالم بهائی در نهایت شکوه و جلال به اتمام رساندند. حال نیز ازطریق هیئت های مشاورین قارّه ای که بوسیلۀ بیت عدل اعظم تأسیس گشته و از طرف آن معهد اعلی تقویّت می شوند وظیفۀ حیاتی تبلیغ امرالله و حفظ و صیانت شریعت الله ادامه داشته و خواهد داشت. در سال ۱۹۷۳ ایادی امرالله به دارالتبلیغ بین المللی ملحق شدند و بدین ترتیب حال علاوه بر جلسات مخصوصی که قبلاً بعنوان فرد یا بصورت مٶسّسۀ ایادی با بیت عدل اعظم داشته اند، جلسات مشترک و مرتبی نیز در معیّت دارالتبلیغ بین المللی با آن معهد اعلی دارند.

وقایع مهمّ تاریخ معمولاً دستخوش یکی از این دو سرنوشت می شوند: یا بطور موقّت از انظار دور می شوند و پس از چندی دوباره به صحنه باز میگردند، و یا جزئی از مسیر عظیم مقدّرات عالم انسان می شوند و هرگز حتّی آنی فراموش نمی گردند. دورۀ تقریباً شش ساله ای که شاهد خدمات بی نظیر ایادی امرالله پس از صعود حضرت ولیّ امرالله گردید، نمونه ای از وقایع نوع دوّم است. ایادی امرالله که در زمان حیات مبارک حضرت ولیّ امرالله از طرف آن حضرت بعنوان «خُدّام برگزیدۀ مدنیّت جهانی حضرت بهاءالله که در مرحلۀ جنین است» و «اُمرای عالی رتبۀ نظم سریع التکامل اداری جهانی» بهائی تعیین و معرفی شده بودند، در این دوره بکمال قدرت و متانت قیام کردند و زمان امور جامعۀ غمزدۀ بهائی را که در معرض خطر افتاده بود در سراسر عالم در دست گرفتند و آن را در جهت مقدّراتش هدایت نمودند. هنگامی که قائد منصوص و محبوب امرالله بطور ناگهانی در ۴ نوامبر ۱۹۵۷ در لندن درگذشت، تعداد ایادی امرالله ۲۷ نفر بود که ۵ نفرشان از نساء و ۲۲ تن دیگر از رجال بودند. این نفوس برگزیده از تمام قطعات عالم انتخاب شده بودند و بعضی از آنان حتّی شخصاً هیکل مبارک حضرت ولی امرالله را زیارت نکرده بودند، و به علاوه ۸ نفر از آنان فقط چند هفته قبل از صعود از طرف آن حضرت به سِمَتِ ایادی امرالله انتخاب شده بودند. آن دسته از ایادی که سابقۀ بیشتری در این سِمَت داشتند نسبت به این عدّه از همکاران خود که اخیراً انتخاب شده بودند احساس شفقت مینمودند، زیرا آنان علاوه بر ضربه ای که همۀ ایادی هنگام انتصاب به این سمت عالی مرتبه احساس کرده بودند، اکنون با ضربۀ دیگری روبرو می شدند؛ و آن این بود که دیگر حضرت شوقی افندی در میان نبود که آنان را شخصاً هدایت کند و بابِ ولایت امرالله برای همیشه مسدود گشته بود. مسن ترین ایادی امرالله، کورین ترو، یکی از حواریون اوّلیّه حضرت عبدالبهاء در امریکا بود که ۹۶ سال داشت، و جوان ترین آنها، ایناک الینگا، از یوگاندا که ۳۱ ساله بود، و این نشان می دهد که بین مسن ترین و جوان ترین ایادی ۶۵ سال تفاوت سنّی در میان بود. در بین ایادی رجال، ۵ تن عنوان دکترا داشتند که ۲ نفرشان طبیب بودند. بعضی دیگر هم درجات دانشگاهی داشتند ولی ما پنج نفر ایادی زن تا آنجا که اطّلاع دارم درجات دانشگاهی نداشتیم. این جزئیات بیان می شود تا نشان دهد که داستان این دورۀ مخاطره آمیز از امر بدیع جهانی بهائی چگونه با این صحنه و با این بازی کنان از ۴ نوامبر ۱۹۵۷ تا ۳۰ آپریل ۱۹۶۳ با موفّقیّت به نمایش گذاشته شد.

نخستین پیام بیت عدل اعظم الهی به بهائیان عالم مورخۀ ۳۰ آپریل ۱۹۶۳ در ایّام تشکیل کنگره جهانی لندن، بهترین نشانۀ ستایش و تحسین از نقش حضرات ایادی در تاریخ امرالله است. معهد اعلی در پیام خود چنین شهادت داده اند:

«مقارن صعود حضرت ولی امرالله که جامعۀ بهائی بطور نگهانی از وجود نازنین آن مولای مهربان محروم شد امر نوزاد الهی با خطرات مهیبی روبرو گردید. در اینجا قصد آن نیست که در بارۀ این خطرات بحث کنیم، بلکه مقصد این است که در کمال حبّ و قدرشناسی و از اعماق قلب از فداکاری و اخلاص و از خود گذشتگی و انضباط ایادی امرالله و مساعی جمیله و خدمات ممتازه ای که آن نفوس برگزیده به عنوان حارسان مدنیّت جهانی الهی اِعمال و ایفا فرموده اند، تحسین و سپاسگزاری نمائیم. در مقام تقدیر از این ایادی محبوب و دلیر کلماتی برازنده تر از آنچه که از فم مطهر نفس مقدّس حضرت بهاءالله صادر شده یافت نمی شود: "النّورُ وَ البَهاءُ وَ التّکبیرُ وَ الثّناءُ عَلی اَیادی اَمره الّذینَ بهِم اَشرقَ نورُ الاصطبار وَ ثبَتَ حُکمُ الاختیار لِلهِ المُقتدر العَزیز المُختار وَ بهم ماجَ بَحرُ العَطا وَ هاجَ عَرفُ عِنایةِ اللهِ مَولَی الوَری".»

مأخذ: مجلهء عندلیب، سال نوزدهم، شمارهء۷۴،۱۵۷ بدیع/۱۳۷۹شمسی/۲۰۰۰میلادی/کانادا، شمارهء مخصوص به مناسبت صعود ایادی امرالله امة البهاء روحیّه خانم

به قلم ایادی امرالله امة البهاء روحیّه خانم ترجمۀ دکتر باهر فرقانی این کتاب که حاوی پیامها های حضرات ایادی امرالله از حین صعود حضرت ولیّ امرالله در نوامبر ۱۹۵۷ تا تأسیس بیت العدل اعظم الهی در سال ۱۹۶۳ است بر اساس اوراق و پرونده های ایادی امرالله مقیم ارض اقدس و تجارب شخصی پنج سال و نیمه اینجانبه بعنوان یکی از حارسان امر الهی تهیّه شده است. این کتاب مدّعی آن نیست که تاریخ خدمات ایادی امرالله در این دوره باشد بلکه تنها شرح اجرائات برجسته و موفّقّیت های بی نظیر آنان بعنوان گروهی از اُمرای دیانتی جهانی است که در کمال خضوع و خشوع خود را بطور کاملاً ناگهانی در برابر مسئولیّت خطیری یافتند. این مسئولیت که بدون هیچگونه انذار یا آمادگی قبلی و تحت غم انگیزترین شرایط و مقتضیات پیش آمده بود ایجاب میکرد که آنان زمام امور دیانتی را که بدان منسوب بودند بدست گیرند؛ آنرا از تجزیه و انشقاق حفظ کنند و اهداف یک نقشۀ تبلیغی خطیر و عالمگیر یعنی جهاد روحانی بین المللی ده ساله را که تازه به نیمه راه خود رسیده بود به انجام رسانند و متحداً متفقاً آنرا با انتخاب معهد اعلای امر جلیلش در ۱۹۶۳ به اکلیل فتح و ظفر مکلّل نمایند. بعبارت دیگر مطالب این کتاب تصویر منظره ایست که یک ایادی مقیم ارض اقدس در طول آن دوران پرخطر و اهتمام که بی شک مٶیّد به تأییدات الهی بوده اطراف خود را دیده است. مطمئنم فتوحاتی که در این دوره بدست آمده بعنوان یکی از موفّقیّت های بی سابقه و شگفت انگیزی که تاریخ روحانی بشر بخود دیده بطور روزافزونی یاد خواهد شد؛ موفّقیّت هائی که بدست تعدادی نفوس، که بوسیلۀ حضرت ولیّ امرالله به عنوان اُمرای عالی رتبه امر معرّفی شده بودند، حاصل گردیده است. پیام های صادره از ایادی امر در این دوره هر اندازه هم که مهمّ و حیاتی بنظر رسند نگرانی آنان را در حفظ فتوحاتی که حضرت ولیّ امرالله در مدّت سی و شش سال خدمات مستمر پیوسته شان بسختی بدست آورده بودند منعکس نمی کنند؛ خدماتی که حیات عنصری آن حضرت را در شصت سالگی یعنی خیلی زودتر از سنی که امروزه می توان برای پایان حیات عنصری پیش بینی شود خاتمه داد. آنان که بعنوان ایادی مقیم ارض اقدس در مرکز جهانی امر به خدمت مشغول بودند در حالیکه سفینۀ امرالله را در میان امواج هولناک وقایع متعاقب صعود ولیّ موروثی و محبوب شان هدایت می نمودند از مواضع پرمخاطرۀ زیادی گذشتند. حضرات ایادی امرالله در اطراف و اکناف عالم پراکنده بودند و وسایل مخابره و مکاتبه در آن ایّام تقریباً منحصر و محدود به پست هوائی و تلگراف بود. تمام ایادی به استثنای آنهائی که از طبقۀ تقریباً منحصر و محدود به مقتضیات دیگر شغلی نداشتند، تقریباً همه برای امرار معاش خود کار میکردند و به هیچ وجه برایشان امکان نداشت که کار خود را ترک کنند. ایادی امر در آن زمان احساس میکردند که از یک طرف تعالیم امر مبارک که وجود طبقۀ خاصّ رٶسای حقوق بگیر دینی را رد می کند و از سوی دیگر محدودیّت منابع مالی و سنگینی تعهّدات مالی که در میان بود، به آنان اجازه نمیداد که مخارج زندگی خود را از صندوق امر تأمین کنند؛ البتّه آن عدّه از ایادی که بعنوان ایادی ارض اقدس برای خدمت در مرکز جهانی امرالله انتخاب شده بودند و تمام وقت شان وقف خدمات امری بود ناگزیر از صندوق امر و از محل مخارجی که برای ادارۀ تأسیسات بین المللی امر پیش بینی شده بود کمک گرفتند؛ ولی بهرحال ایادی امر از یک جهت به لزوم صرفه جوئی در مخارج و از سوی دیگر به حجم مبالغ گزاف که برای اجرای اهداف جهاد جهانی مولای محبوب حضرت ولی امرالله لازم بود، کاملاً متذکر بودند. آنچه که ایادی را در این دوران پرخطر پیش میبرد قوای عقلانی و یا استعدادات شخصی آنان نبود بلکه وفاداری صمیمی و تعلّق قلبی بود که به حضرت شوقی افندی داشتند. تمسّک شدید این نفوس به امر مقدّس نیز در پیشرفت شان مٶثّر بود و بالاخره هدایت الهی، الهامات ربّانی و صیانت روحانی که بی شک به آنان می رسید نقش مهمّی در موفّقیّت شان ایفا مینمود. در غیر این صورت چگونه ممکن بود جوامع متنوّعۀ مُستظله در ظلّ اسم اعظم را که در سراسر عالم پراکنده بودند در زیر خیمۀ واحد درآورند. جهاد روحانی ولی امر محبوب را فاتحانه بانجام رسانند و آنرا با تأسیس بیت العدل اعظم الهی به اکلیل فتح و ظفر مزیّن نمایند سران ادیان مسیحی و اسلام هیچ یک نتواسته بودند ادیان خود را از تجزیه و انشقاق حفظ کنند، ولی ایادی امرالله به حفظ دیانت خود از این بلیّه عظمی موفّق شدند. چگونه این موفّقیّت حصول یافت؟ شک نیست قدرت و اختیار که در نصوص مبارکۀ این امر نازنین به ایادی امرالله اعطا شده، عامل اصلی این موفّقیّت بود. اخلاص و وفاداری ایادی به نفس مقدّسی که بطور ناگهانی و بدون برجای گذاشتن هدایت و دستور خاصّی صعود کرده بود نیز در احراز این موفّقیّت تأثیر داشت. ایادی امرالله همین اخلاص و وفاداری را نسبت به جمع کثیر پیروان اسم اعظم که در اقطار شاسعه و اکناف بعیدۀ جهان در قارات و بُحُور و در صحراها و جزایر ارض پراکنده و با صعود هیکل مبارک بی سرپرست مانده بودند، احساس میکردند و این هم بی شکّ در موفّقیت آنان در حفظ وحدت جامعۀ بهائی نقش مهمّی داشته است. علائق وحدت و یگانگی در میان پیروان اسم اعظم بقدری محکم و متین بود که با قلوبی فارغ از بیگانگی و ایمانی شکست ناپذیر از بوتۀ امتحان بیرون آمدند. از همه بالاتر، ایادی در بکار بردن قدرت و اختیاراتی که می توانستند در این دورۀ بحرانی بی نظیر، اعمال کنند مدیون یک رشته نصوص قاطع و کتبی در آثار مبارکه بودند. این نصوص با وجود امتحان خطیری که پیش آمده بود غیر قابل تخطی و تجاوز باقی ماندند و ایادی امر توانستند با تمسّک شدید بدانها، هم خود، و هم اهل بها را تا کوچکترین اجزاء هیکل نبّاض امرالله حفظ و صیانت کنند. تشکیلات وسیع امرالله نیز از یک نظام متین داخلی بهره مند بود بدین معنی که مٶسّسات محلّی و ملّی بهائی یک شبکۀ تشکیلاتی جهانی را تشکیل میدادند که به مفهوم وسیع، تشکیلات قانونی محسوب می شوند. مٶسّسات امری تسجیل شدۀ زیادی در سراسر عالم وجود داشت و صندوق های خیریه ملّی و بین المللی و نیز املاک و موقوفات فوق العاده وسیعی در مرکز جهانی امرالله در اختیار ایادی امر بود. از طرف دیگر این خدّام برگزیده با تعهّداتی روبرو بودند که تاب تأخیر و تعویق نداشتند. حالت ایادی همانند کسی بود که در عین حالی که از شدّت بیماری مشرف به موت گشته، حفظ حیاتش به حرکت و فعّالیّت مشروط و وابسته است. آنان هم با وجود این که غرق حیرت و اندوه بودند نمی توانستد هیچیک از خدمات و فعّالیّت خود را ولو یک لحظه، به تأخیر بیاندازند. در حقیقت فرصت و مجالی برای توقّف و تفکر و حتّی برای ابراز غم و ماتم نبود. ایادی فی الحقیقه به مدّت تقریباً شش سال دوندگی کردند؛ مسئولیّت های تازه بر دوش گرفتند؛ با مشاکل بی اندازه روبرو شدند و با دشمنان امرالله مواجه گشتند؛ بلی شش سال تمام دویدند. پس از انتخاب بیت العدل اعظم الهی در ۲۱ آپریل ۱۹۶۳ و بعد از بازگشت ایادی امرالله مقیم ارض اقدس از کنگرۀ جهانی، جلسات مکرّری برای تحویل امور تشکیلات جامعۀ بهائی به اعضای منتخب معهد اعلی در بیت مبارک حضرت عبدالبهاء با آنان تشکیل شد و بدین طریق سوابق و اطّلاعات موجوده با نظم و ترتیب معین از حیطۀ اختیار ایادی که موقّتی و مشروط بود در آمد و تحت سلطهء دائمی بیت عدل اعظم که منصوص آثار مبارکۀ الهیّه است قرار گرفت. تردید در قبول وقایعی که در جریان تاریخ پیش می آیند بی معنی به نظر میرسد و از آن هم بی معنی تر احساس شک در اراده ربّ قدیر است. ولایت به صورت یک مٶسّسه دائمی و مستمر ظاهری دیگر وجود نداشت، ولی ایادی امرالله وظیفه خویش را در زمینۀ حفظ و صیانت امرالله با تهیۀ مقدمات و سرپرستی انتخاب بیت عدل اعظم الهی یعنی عالیترین مٶسّسۀ عالم بهائی در نهایت شکوه و جلال به اتمام رساندند. حال نیز ازطریق هیئت های مشاورین قارّه ای که بوسیلۀ بیت عدل اعظم تأسیس گشته و از طرف آن معهد اعلی تقویّت می شوند وظیفۀ حیاتی تبلیغ امرالله و حفظ و صیانت شریعت الله ادامه داشته و خواهد داشت. در سال ۱۹۷۳ ایادی امرالله به دارالتبلیغ بین المللی ملحق شدند و بدین ترتیب حال علاوه بر جلسات مخصوصی که قبلاً بعنوان فرد یا بصورت مٶسّسۀ ایادی با بیت عدل اعظم داشته اند، جلسات مشترک و مرتبی نیز در معیّت دارالتبلیغ بین المللی با آن معهد اعلی دارند. وقایع مهمّ تاریخ معمولاً دستخوش یکی از این دو سرنوشت می شوند: یا بطور موقّت از انظار دور می شوند و پس از چندی دوباره به صحنه باز میگردند، و یا جزئی از مسیر عظیم مقدّرات عالم انسان می شوند و هرگز حتّی آنی فراموش نمی گردند. دورۀ تقریباً شش ساله ای که شاهد خدمات بی نظیر ایادی امرالله پس از صعود حضرت ولیّ امرالله گردید، نمونه ای از وقایع نوع دوّم است. ایادی امرالله که در زمان حیات مبارک حضرت ولیّ امرالله از طرف آن حضرت بعنوان «خُدّام برگزیدۀ مدنیّت جهانی حضرت بهاءالله که در مرحلۀ جنین است» و «اُمرای عالی رتبۀ نظم سریع التکامل اداری جهانی» بهائی تعیین و معرفی شده بودند، در این دوره بکمال قدرت و متانت قیام کردند و زمان امور جامعۀ غمزدۀ بهائی را که در معرض خطر افتاده بود در سراسر عالم در دست گرفتند و آن را در جهت مقدّراتش هدایت نمودند. هنگامی که قائد منصوص و محبوب امرالله بطور ناگهانی در ۴ نوامبر ۱۹۵۷ در لندن درگذشت، تعداد ایادی امرالله ۲۷ نفر بود که ۵ نفرشان از نساء و ۲۲ تن دیگر از رجال بودند. این نفوس برگزیده از تمام قطعات عالم انتخاب شده بودند و بعضی از آنان حتّی شخصاً هیکل مبارک حضرت ولی امرالله را زیارت نکرده بودند، و به علاوه ۸ نفر از آنان فقط چند هفته قبل از صعود از طرف آن حضرت به سِمَتِ ایادی امرالله انتخاب شده بودند. آن دسته از ایادی که سابقۀ بیشتری در این سِمَت داشتند نسبت به این عدّه از همکاران خود که اخیراً انتخاب شده بودند احساس شفقت مینمودند، زیرا آنان علاوه بر ضربه ای که همۀ ایادی هنگام انتصاب به این سمت عالی مرتبه احساس کرده بودند، اکنون با ضربۀ دیگری روبرو می شدند؛ و آن این بود که دیگر حضرت شوقی افندی در میان نبود که آنان را شخصاً هدایت کند و بابِ ولایت امرالله برای همیشه مسدود گشته بود. مسن ترین ایادی امرالله، کورین ترو، یکی از حواریون اوّلیّه حضرت عبدالبهاء در امریکا بود که ۹۶ سال داشت، و جوان ترین آنها، ایناک الینگا، از یوگاندا که ۳۱ ساله بود، و این نشان می دهد که بین مسن ترین و جوان ترین ایادی ۶۵ سال تفاوت سنّی در میان بود. در بین ایادی رجال، ۵ تن عنوان دکترا داشتند که ۲ نفرشان طبیب بودند. بعضی دیگر هم درجات دانشگاهی داشتند ولی ما پنج نفر ایادی زن تا آنجا که اطّلاع دارم درجات دانشگاهی نداشتیم. این جزئیات بیان می شود تا نشان دهد که داستان این دورۀ مخاطره آمیز از امر بدیع جهانی بهائی چگونه با این صحنه و با این بازی کنان از ۴ نوامبر ۱۹۵۷ تا ۳۰ آپریل ۱۹۶۳ با موفّقیّت به نمایش گذاشته شد. نخستین پیام بیت عدل اعظم الهی به بهائیان عالم مورخۀ ۳۰ آپریل ۱۹۶۳ در ایّام تشکیل کنگره جهانی لندن، بهترین نشانۀ ستایش و تحسین از نقش حضرات ایادی در تاریخ امرالله است. معهد اعلی در پیام خود چنین شهادت داده اند: «مقارن صعود حضرت ولی امرالله که جامعۀ بهائی بطور نگهانی از وجود نازنین آن مولای مهربان محروم شد امر نوزاد الهی با خطرات مهیبی روبرو گردید. در اینجا قصد آن نیست که در بارۀ این خطرات بحث کنیم، بلکه مقصد این است که در کمال حبّ و قدرشناسی و از اعماق قلب از فداکاری و اخلاص و از خود گذشتگی و انضباط ایادی امرالله و مساعی جمیله و خدمات ممتازه ای که آن نفوس برگزیده به عنوان حارسان مدنیّت جهانی الهی اِعمال و ایفا فرموده اند، تحسین و سپاسگزاری نمائیم. در مقام تقدیر از این ایادی محبوب و دلیر کلماتی برازنده تر از آنچه که از فم مطهر نفس مقدّس حضرت بهاءالله صادر شده یافت نمی شود: "النّورُ وَ البَهاءُ وَ التّکبیرُ وَ الثّناءُ عَلی اَیادی اَمره الّذینَ بهِم اَشرقَ نورُ الاصطبار وَ ثبَتَ حُکمُ الاختیار لِلهِ المُقتدر العَزیز المُختار وَ بهم ماجَ بَحرُ العَطا وَ هاجَ عَرفُ عِنایةِ اللهِ مَولَی الوَری".» مأخذ: مجلهء عندلیب، سال نوزدهم، شمارهء۷۴،۱۵۷ بدیع/۱۳۷۹شمسی/۲۰۰۰میلادی/کانادا، شمارهء مخصوص به مناسبت صعود ایادی امرالله امة البهاء روحیّه خانم